Jestem Kobietą albo Niepewność grawitacyjna

Wyobraźcie sobie, że stoicie u góry schodów i boicie się zejść. A kiedy już przymuszacie się do tego, bo nie ma innej drogi, cały czas prześladuje was myśl, że spadniecie (w wyobraźni macie gotowe kadry).
Huśtawka, równoważnia, karuzela - tortura.
Chyba najgorszy był wyciąg typu orczyk, co za koszmar. I ci ludzie gromadzący się i czekający, kiedy wreszcie się zdecyduję - nigdy!
Naukowo ta przypadłość to jedna z oznak niepewności grawitacyjnej - trudność w ocenie granic swojego ciała.

Przeraża mnie fakt, że tak łatwo się wywrócić. Np na schodach. Jedna chwila nieuwagi i leeecisz.

Co zrobić.

Ale lęku wysokości nie mam. Mogę wyglądać sobie z balkonu na 12. piętrze i nic. Mogę śnić o lataniu nad drzewami i wtedy czuję się szczęśliwa. Patrzę na korony drzew spod spodu, jak jakiś żuczek na kwiaty i wyobrażam sobie, że wznoszę się tak wysoko, że jestem sama, tylko z ptakami, albo nawet wyżej.

Jakby pomyśleć o niebie. Tym nad nami, nie-boskim. Biedak czy gość w złotym kabriolecie ma nad głową ten sam błękit czy gwiazdy. Wczoraj przyleciały jerzyki i za żadne pieniądze nie kupi się wolności i beztroski, z jaką tną powietrze (tak, wiem, że walczą o pożywienie).

Nie ma nic. Tylko błękit i waciane chmury. Jakby nigdy nic się nie wydarzyło.
Gdzieś tam znika niemoc i zakazy.

Teraz nawet się o tym nie myśli, pełne przyzwolenie, świat układa się według twojego, nawet nie rozkazu, lecz kaprysu.

Znika hałas, wieczny hałas. Rany się zabliźniają, bo nie trzeba klękać.

A jednak ja nie jestem gotowa. To dopiero przymiarka. Czuję niepokój (kiedy patrzę na ten obraz) i nie wiem, z jakiego powodu? Tak mało na nim jest, ale to właśnie BRAK stanowi sens.

W lustrze na ścianie odbija się niebo zza okna. Staję pomiędzy, zupełnie goła, rozczochrana, tyłkiem do reszty świata, spożywczo - monopolowego po drugiej stronie ulicy i ludzi na przystanku.
Stoję i widzę kobietę, bez oceniania, bez pretensji do wieku, figury, pooperacyjnych blizn, które mnie znaczą.

O tym jest ten obraz.