Ekran 2 odcinek pierwszy

Czy znacie tę zabawę, kiedy na kartce papieru rysujecie cokolwiek, bez planowania, najlepiej liniowo, a potem druga osoba następny kawałek, potem znowu wy - i tak do skończenia rysunku.
Jest zabawa, bo żadne z was nie wie, do czego dojdziecie.

Ja się zabawiłam sama ze sobą.
Potrzebowałam zaczętego obrazu, którego nie będzie mi żal, choćby nie wiem, co.

Powstał, kiedy jeszcze w naszym kraju było ciepło.
"Nie zmieniaj go!" zakrzyknęła moja przyjaciółka.
"Ale ja go nie lubię. JEJ nie lubię."
"Nie lubisz nabzdyczonych nauczycielek?"
"I kujonek w okularach! To koniec"
(i początek)

Więc, ten tego ten, obróciłam ją o 180 stopni

Nadeszły ciężkie dni.
Rano, przed wyjściem z domu, uśmiechałam się do niej i mówiłam "Co by się nie stało, wieczorem przyjdę do ciebie". Albo za tydzień - po pobycie w szpitalu. I tak było - a ona sobie patrzyła, jakby nigdy nic i w jakiś dziwny sposób pocieszała mnie.

Aż wreszcie, kiedy sprawy się rozwiązały, nadeszła pora na następny ruch.

Teraz myślę o wprowadzeniu koloru.
I myślę.
I myślę.
Spróbować na pewno muszę (chcę) - biorę pod uwagę ewentualny powrót do czerni i bieli.

To w odcinku drugim.