Między miastem a lasem

Dopóki nie zamieszkam na Mazurach, co kiedyś stać się musi, jestem skazana na rozdwojenie - miasto / las.
Lubię Warszawę, to moje miejsce urodzenia ALE.
Nawet nie tłok, pośpiech - tam, gdzie mieszkam, ich nie ma, lecz hałas.
Ciągły hałas.

No ale mówi się cóż - mogło być gorzej. Na studiach wynajmowałam mieszkanie 18,5 metra, na ostatnim piętrze, w bloku, w samym, samiuteńkim centrum, koło Dworca Centralnego. W zimie - zimno, bo zapowietrzały się kaloryfery, w lecie - gorąc nie do wytrzymania, a przy otwartym oknie nie słyszało się własnego głosu. Jakby nie dość na tym, przylegało do szybu windowego.

Tym bardziej kultywuję ciszę - z szumem drzew.
Z krzykiem żurawi.

Ich przylot, którego niestety nie mogę być świadkiem, to dla mnie święto - podobnie jak jerzyki w Warszawie. Bez nich byłoby naprawdę smutno.

O lesie - swoim lesie - napisałam już wszystko (przez te lata), poza tym coraz większą przyjemność sprawia mi zostawianie sobie różnych odczuć, wrażeń. Tylko sobie.

No, ale parę zdjęć zobaczcie.

Nie wiem, jaka będzie przyszłość bloga, zmienia się wszystko.
Jestem nawet w stanie sobie wyobrazić, że przestaję pokazywać obrazy.
Przypuszczam, że to stan przejściowy.
Albo...?

Malowanie... staje się coraz ważniejsze.
Coraz więcej widzę, czego NIE zrobiłam, a bym mogła.

Rezultaty zaprezentuję - tutaj.
Z zupełnie innej beczki -
Ścięłam włosy - niektórzy wierzą, że z rozumem.
I dobrze mi z tym.