Panienka - Agnieszka - początek

Jak już wspominałam, zaczynam Panienkę, a właściwie dwie - dla tej samej osoby. Agnieszki.
Dwie wersje kolorystyczne.
Agnieszkę mam szczęście znać osobiście, to osoba o żywym umyśle, z poczuciem humoru i bardzo wrażliwa. Wrażliwa - ale i silna, choć mam wrażenie, że nie raz bierze na swoje barki zbyt duży ciężar.
Nie ma wyjścia.
Jak bardzo wiele kobiet.
 Które stęsknione są za mitycznym "leżeniem i pachnieniem" - nie żeby cały czas, ale tyle, by nie zapomnieć, jak to jest (o ile w ogóle miało miejsce).

Agnieszkę poznałam z jak najmilszej, łagodnej strony, dlatego z przymrużeniem oka traktuję Jej wspominanie o rzekomej "zołzowatości", "charakterku" - choć charakteru Jej nie brakuje.
Osoba o niebanalnym guście - co wysoko cenię.

Dwie wersje "portretu" - jasna i ciemna. Według głównych nurtów zainteresowań - z jednej strony perfumy (swój człowiek) - z drugiej - książki.

Zaczęłam od jasnego obrazu - z zapachami. Jeden z ulubionych - Kelly Caleche Hermesa (w którym zresztą brałam drugi ślub, pierwszy - w Tresor Lancome'a).

Na razie tylko szkic - jeszcze bez ubrania.

Całość ma być niedosłowna, lekka, przestrzenna.
"Ma być". Tak.
Ale kto wie, co wyjdzie, mówiąc brzydko.

Tymczasem Gustaw zapisany do zerówki. Oznajmił, że "uwielbia wszystkie kobiety" -
"Młode, stare też. Po prostu nie mogę się im oprzeć". Słuchałam, nie wierząc własnym uszom.
 Może przystosowuje się do sfeminizowanych kadr pedagogicznych, ale jeszcze kiedy 8go marca wspomniałam Mu o Dniu Kobiet, westchnął ciężko :
"Kobiety! Kobiety, ciągle te kobiety".

Naprawdę, nie wiem, czemu.