Ofiara i dziury

Dzisiejszy dzień upłynął pod znakiem czynów domowych, udało mi się jednak na krotko wyskoczyć.
W autobusie spotkałam dziwną postać, a nawet przedziwną.
Czy ofiara mody? Nie wiem, w każdym razie ofiara czapki, może niechcianego prezentu (bo w głowie mi się nie mieści, by ktoś, kto ma więcej, niż 12 lat, mógł z własnej woli tak wyjść do ludzi).
Nakrycie głowy miała tak kuriozalne, że aż spojrzałam pod miejsca siedzące, by zarejestrować obuwie - ale  cała reszta wyglądała neutralnie.
A więc na głowę nasadziła obiekt, zrobiony na drutach, jak piszę Futryk, myszmelanż, w kształcie przypominającym nieco chińskie ciasteczka z wróżbą. Na obiekcie wyszyta była para oczu, w charakterze postaci z mitologii chyba celtyckiej, patrzących z mocą w kogoś, kto się przygląda (czyli wszystkich w autobusie, którzy byli obróceni w kierunku właściwym). Oczy należały do jakby sowy lub wiewiórki, ponieważ czapka kończyła się dwojgiem uszu, z pracowicie zrobionymi końcówkami w formie półpomponików - pędzelków.

Natomiast oczy właściwe ozdobione były meandrową kreską o szerokości mniej więcej pół centymetra, czarną i kończącą się w połowie skroni. Sprawiała (kreska) wrażenie tak ciężkiej, że powodującej opadanie powiek. Spojrzenie nieobecne.
Poniżej usta wypełnione różowym kolorem, w kształcie stylizowanym na kogoś pomiędzy
Polą Negri a Ritą Hayworth.
Figura typu korpus bezszyjny. Podczas poruszania się mina nadąsana.
Komuś takiemu nie sposób spojrzeć prosto w oczy.

W domu, w ramach wspomnianego wyżej czynu, wzięłam się za porządki w obrazach i dyktach, z pomocą Wojtka. Znaleźliśmy nawet sklejkę. W., kiedy ją zobaczył, wspomniał o dawnych czasach, kiedy śpiewał w Szwajcarii, na ulicy (repertuar klasyczny, m. in. pieśni neapolitańskie). Ponieważ było mroźno, więc, żeby nogi nie przemarzły, pożyczył od Murzyna (akurat mającego przerwę w występie - stepowaniu) właśnie taką, jak nasza sklejkę. W. ustawił podkład muzyczny i zaczął śpiewać.
Mróz się wzmagał i z czasem została tylko jedna wierna słuchaczka, niewielka babina, która wreszcie ze zdesperowaną miną podeszła do Wojtka i zapytała "Panie, długi jeszcze ten wstęp? bo z zimna już nie mogę wytrzymać, więc niech mi pan powie, kiedy pan wreszcie zacznie stepować?".

Potem w porządkach przyszedł czas na zlikwidowanie dziur w ścianie. Wysłałam W. po szpachlę.
Dostał ją za darmo, bo zapomniał portmonetki.
Przestrzegam! Nigdy nie kupujcie tego dziadostwa!
Oboje dostaliśmy mini ataków nerwowych, bo substancja czepiała się wszystkiego, poza ścianą, a kiedy wreszcie udało się nałożyć ją w miarę równo w dziurę, wypływała w postaci tężejącego gluta.
Nie wytrzymałam i zapytałam z oburzeniem :
"Coś Ty, do diabła, przyniósł???"
"No co. Trzeba mieć wprawę(powiedział to ZANIM sam wziął się za robotę). Dobra szpachlówka. Nazywa się Myk, średnia pojemność. Mogłem wziąć też Śmig, większy. A jeszcze był całkiem mały."
"I jak się nazywał? Pyk Pyk?"

Ślady po dziurach zostały, ale trudno. Nie tknę już ich. Szpachlówkę wywaliłam.

Ach! Dostałam maleńkie zadanie. Podjęłam się zrobienia okolicznościowego rysuneczku, ale o osobie, dla której miał być, nie wiedziałam nic. Wobec tego zapytałam, czy może ma jakieś szczególne życzenie, ulubione zwierzątko? Okazało się, że owszem, ma kota, Stanisława, który sika do bakalii.
Tego mi było trzeba!
Oto bakalie podczas zasikiwania:

Teraz - nie bez obaw - biorę się za tło w portreciku Koty.
Może pójdzie mi lepiej, niż dziury w ścianie.