Zmierzch. Gniot przed świtem.

Położyliśmy podłogę w kuchni. Aluminiową. Wspaniały efekt. Maksio jeszcze się trochę boi na nią wchodzić (Maksio to pies, którego nie ma na zdjęciu - to jest Aza).

Wróciłam do swojego koloru włosów. I do siebie tym samym.
Wymyśliłam nowy obrazek.

Krótko mówiąc - nagroda się należy. Czyli kino.
A przedtem perfumeria w celu testowym.
Tyle, że czasu zrobiło się mało do seansu, a perfumy i kino na dwóch końcach Warszawy  Zrezygnować nie chciałam ani z wypachnienia się Black Orchid Forda, ani z zobaczenia Patinsona.

I zdążyłam, prawie dymiąc zapachem (tak go odbierałam na początku) - wskakiwałam z jednego do drugiego autobusu (cztery ich było).

Zdążyłam nawet zaopatrzyć się w bufecie kinowym, wybierając łopatką z przegródek dowolne obiekty typu żelkowego.

Bardzo zadowolona z siebie zasiadłam na widowni - właśnie się zaczynało. Poza mną była jeszcze zakutana babina w dziwnym nakryciu głowy.

I tak, jak nie dowierzałam w to, co wącham (Black Orchid stawał się Big Melonem w sosie grzybowym), tak i to, co widzę, przekraczało moje wszelkie obawy.
Na Zmierzch poszłam z dwóch powodów - dla Patinsona (niestety, ciągnie mnie do tego typu typków) oraz słyszałam, że film jest autoparodią zrobioną z dystansem i poczuciem humoru.

No więc nie.

Było poważnie, i to bardzo. Poważne miny, poważna muzyka (gotyk symfoniczny z chórem) a najgorsze - precyzyjnie dozowane sztywne dowcipy ("widzicie, że potrafimy się śmiać").
Nawet poruszanie się postaci było groteskowe. Załóżmy, Patison sobie idzie, aż tu nagle, bez dania racji, zamienia się w smugę i jak gdyby nigdy nic, jest już po drugiej stronie lasu (większość akcji rozgrywa się w romantycznych okolicach puszczańskich).

Być może z powodu wad zgryzu, aktorzy nie uśmiechali się - u Patinsona widziałam czasem osobliwy grymas. Bella - zawsze z tym samym wyrazem twarzy i nieładnie ułożonymi wargami, jakby w wyrazie obrzydzenia (zresztą w ogóle wyglądała na "przymuloną", jak się kiedyś mówiło).

 Poza tym fatalna charakteryzacja.  
Wampiry od ludzi różnią się, na pierwszy rzut oka tym, ze używają bardzo kiepskiego, za jasnego podkładu i mają "coś z oczami" (prawdopodobnie chodziło o efekt wilczych oczu, ale nie wyszło). I fryzury - nawet, jeśli włosy naturalne, wyglądały na źle dobrane peruki.

Poza tym dobrali dziwne typy (bo czy to aktorzy, to nie wiem), klucza nie odgadłam, ale amatorszczyzną wieje na kilometr.

Toż Boy George wyglądał bardziej profesjonalnie.
Szkoda mi siebie.
Patison, jakby nie było, "działał" na mnie - i pewnie dalej by to trwało, gdyby nie ów megaknot.

Na szczęście, zajmowałam się, po zjedzeniu żelków, robieniem zdjęć komórką i wysyłaniem przyjaciółce mmsów opatrzonych szyderczymi komentarzami ( i niecierpliwe czekanie na odpowiedzi), inaczej umarłabym z nudów.

Po zapaleniu się światła po filmie, okazało się, że jedyna, poza mną, osoba, ma na głowie własnoręcznie chyba udziergany beret wielkości wagnerowskiej, ale z daszkiem i w kolorze rzygliwego beżu. Gdyby zmierzch był jaśniejszy, możnaby przypuszczać, że zrobiła go podczas seansu. To by jakoś tłumaczyło jej obecność.

Podobnie, jak po Paranormal Activity, nie mogłam opanować głupkowatego chichotu przez pół godziny, choć Black Orchid, po którym tyle sobie obiecywałam, zalatywał grzybowym Gorącym Kubkiem.
A przecież miało być tak pięknie - ja, Czarna Orchidea i Patinson.

P.S. Wojtek powiedział, że Zmierzch jest tak żałosny, że nie ma sensu poświęcać mu recenzji. Kiedy zaznaczyłam, że to recenzja negatywna, dodał  "Tym bardziej nie należy pisać - jakbyś się nabijała z kaleki"