Poeme - duftart - nierówna walka

Bez wstępów powiem, że nie pamiętam, żeby jakiś obraz tak mi dał w kość, jak Poeme.
Zbieg nieszczęśliwych malarskich okoliczności, w rodzaju wystającej drzazgi w oku kobiety, to tylko jedna z nich. Nic, po prostu nic nie szło tak, jakbym chciała.
Do tego stopnia, że wylądowałam z Poeme pod prysznicem - tam rozegrał się najpoważniejszy dramat.
Przyznam się, że moje nerwy, już i tak napięte, nie wytrzymały. Popłakałam się jak dziecko, szlochałam,  z nosa mi kapało (ale pilnowałam, żeby nie na obraz).
Wojtek pocieszał, jak mógł, przekonując, że każdy przypadek, szczególnie zły, potrafię zmienić w korzyść dla obrazu.
Ale wyobraźcie sobie, że pod wodą piękny, wysublimowany rysunek zszedł razem z farbą. To naprawdę trudne. Nie dziwię się artystom wpadającym w obłęd - huśtawka emocji potrafi przerosnąć.

Jednak wciąż się nie poddaję - teraz pokażę trzy fragmenty, licząc na nowy dzień i powrót sił.

Tak wyglądał obraz na początku odtwarzania, kiedy udało mi się przywrócić uśmiech

Z boku, dla przestrzeni i kontrastu, dodałam płatki białych kwiatów.
Włosy złote, obowiązkowo, a w nich niknące secesyjne jakby linie.

Usta, na tle reszty niknęły całkiem, więc wypełniłam je najpierw jaśniejszym kolorem

...potem zaś wargi (swoje też, od pędzli), przyciemniłam, by wyglądały naturalniej (moje nie). Zdjęcia robione niemal o zmierzchu, w rzeczywistości nie jest tak ciemno.

Ale oczu boję się jeszcze zamieścić - pracuję nad nimi.

Więc, Mili Państwo, życzcie obrazowi i mnie jutro po prostu szczęścia, bym doprowadziła do finału, którego nie mogę się doczekać, mimo mnóstwa obaw.
Dla wytchnienia planuję już następny duftart - tym razem w czerni, mocne uderzenie.