Wpis niemal humorystyczny z Panienką

Idąc za ciosem, a raczej za stylizacją, zaglądam czasem do sklepów odzieżowych (ale już nie odzieży na wagę), żeby sobie co nieco poprzymierzać przynajmniej.
Zdarzyło mi się spotkać pracownicę - panią pilnującą przymierzalni i okazało się, że osoba ta nie tylko doskonale się orientuje w asortymencie, ale również dobrać co nieco potrafi (czyli umie to, co powinno być wymagane od osób zatrudnionych w sklepach).

Omiotła mnie wzrokiem bez entuzjazmu, kiedy wychynęłam zza kotary, mając na sobie ciemnozieloną sukienkę (nie przypuszczałam, że okaże się tak smutna), poprosiła, żebym chwileczkę zaczekała i przyniosła parę ubrań w żywszych barwach, w tym - w moim pojęciu - zachwycającą sukienkę w kolorze ultramaryny/kobaltu/chabra.

Fason prosty, dopasowana z lekko elastycznej tkaniny - a jej ozdoba to naszyta przy dekolcie, w postaci naszyjnika, taśma z błyszczącymi elemencikami.
I mnie oczy rozbłysły, kiedy odziałam się w ów błękit.
Kupiłam.
Oczywiście ciekawa byłam, co na to powie mój Mąż, którego przyzwyczaiłam do niemal braku ozdób. wyciągnęłam wieszak z szafy (w rzeczywistości suknia ciemniejsza).

Podniósł wzrok znad ekranu.
"Suknia koronacyjna? Na odległość od niej wali, że jest na wagę. Powinna mieć napisane "Nie zbliżać się z ogniem".
"Ale Wojtek, nie była na wagę! Czekaj, ubiorę się w nią."
Założyłam.
"Nooo...nie jest Ci źle...tylko te dżety czy cekiny...może da się odpruć?"
"Da się na pewno, ale wówczas straci charakter. Tak bardzo Ci się nie podobają?"
Zmrużył oczy.
"A weź odejdź. Jeszcze dalej. Wiesz, może faktycznie ten dekolt nie będzie przeszkadzał, brakuje tylko drobnego elementu"
"Jakiego?" zapytałam z ciekawością.
"Korony? Nie, diadem powinien wystarczyć".

Dodam tylko, że Wojtek zna się na ubraniach, nawet na ich historii (jako człowiek teatru), na makijażu (syn kosmetyczki - nawet sam kremy ukręca).

Ale tu się Go nie posłucham. Jeszcze założę tę suknię.

Tymczasem Gustaw znowu wrocił z przedszkola oznajmiając, że miał karę.
Pani osobiście przestawiła mi sytuację - otóż przyszedł do niej ojciec jednej z dziewczynek z grupy Motyli, z pretensją. Zuzia poskarżyła mu się, że podczas korektywy Gucio ją opluł. Zapytany o to, mój synek przyznał się do winy. Ale...czemu dziewczynka czekała do końca pobytu w przedszkolu? (wtedy dopiero zwierzyła się ojcu - przedtem pary z gęby ani jednej pani, ani drugiej).
W domu najpierw Gustaw powiedział, że "wszystko mu z głowy powypadało", a potem zaprzeczył ("Ale byłem gapą, że się przyznałem").
Wzięłam Go więc na spytki - zaczynając od pytań w rodzaju "Jakiej wielkości macie salę do korektywy? Czy możesz pokazać mi jakieś ćwiczenie?" i mając poczucie, że jestem szalenie sprytna.

Wojtek się zaśmiał
"Justysiu, masz taką minę jak więzienny psycholog, który przesłuchuje podejrzanego o morderstwo - "A...proszę mi powiedzieć...czy lubi pan noże?"

Generalnie z Guciem są kłopoty - poleceń nie wykonuje, przeszkadza, zamyśla się - a więc nie zdąża z ubieraniem się, jedzeniem itp. Kiedy Motyle siadają w kole, albo biega udając samochód, albo też siada, ale tyłem do grupy. Dochodzi do tego, że dzieci dziękują Mu, kiedy jest grzeczny a dziewczynki pomagają w rysunkach.
Bardzo odstaje od reszty.

Diagnoza pani przedszkolanki - Gustaw znajduje się na wcześniejszym etapie, nie jest wcale zainteresowany zadaniami, tylko zabawa Mu w głowie. Nie przejmować się, tylko spokojnie czekać. Do zerówki ponad pół roku -  się Gustaw rozkręci.
Pani psycholog z kolei zasugerowała, by każdego dnia wykonywać malutkie zadanie, ale konsekwentnie - w naszym wypadku jest to przebranie się w dresik po przedszkolu. Na czas, mierzony minutnikiem - 6 minut.
Jeśli się uda - stawiam plus. Oznajmiłam to synkowi - odrzekł, że go to nie interesuje, na plusach Mu nie zależy. Ale kiedy powiedziałam, że jeśli zbierze pięć plusów - rysuję dla Niego, co tylko zachce, ożywił się i zadanie wykonał w ciągu półtorej minuty.
Jako, że wciąż u nas coś ginie - nie zdziwiło mnie, że z pary kapcioszków Gucia został tylko jeden.
Gucio spojrzał na mnie zimno "Mamo, masz zadanie. Znajdź mój kapeć. Dostajesz sześć minut. Jeśli zdążysz, dam ci plusa".
Tak więc na lodówce wiszą dwie karteczki - na jednej krzyżyki stawiam ja, na drugiej - mój syn.

Wczoraj dokonałam doniosłej rzeczy - skończyłam Łąki, jednak zaskoczył mnie zmierzch, a dziś rozpoczęłam nową Panienkę (dając sobie dzień oddechu na ew. upgrade Łąk).

Na razie zamieszczam tylko szkic - bardzo mi zależy na obrazku, bo mam wrażenie, że między mną a zleceniodawczynią jest jakaś szczególna nić porozumienia (przepraszam za pretensjonalność - nie przyszło mi do głowy nic lepszego), która uwidoczni się w tej Panience.

Natomiast jutro - UWAGA UWAGA - premiera Łąki.
Czyli czterech obrazów. Będzie dużo zdjęć. I muzyczka. I Pepa.
Zapraszam serdecznie.