Nasza nowa suczka

A więc stało się - udało się wybrać psa ze schroniska.
Wczoraj koło północy przeglądalam stronę internetową z bazą danych - a tu pies jakby dla nas (oczywiście z wyglądu).
Wojtek marzył o tzw. borsuku z umaszczenia głowy, a ja chciałam mieć psa małego, ale o charakterze dużego. Stąd pomysł na poszukiwania "przegubowców" - czyli psów o stosunkowo dużym ciele w porównaniu z krótkimi łapami.

Historia pieska jest smutna (ale które stworzenie w schronisku ma wesołą?) - na początku zeszłego roku, błąkającą się po ulicach, znalazła straż miejska i przywiozła do schroniska. Suczka szybko znalazła właścicieli, którzy po roku ją oddali.
Teraz ma ok. 2 - 3 lat.
I od paru godzin śpi.
Jest ostrożna, ale pełna energii.

A przede wszystkim - ma COŚ w oczach. To zdecydowało.

Imienia - na razie brak (podpowiedzi mile widziane).
Wojtek co chwila wykrzykuje imiona typu Eulalia lub Milargos z pokoju obok.

A najlepsze, że Gucio nic nie wie - jest jeszcze u Babci.
Właśnie muszę lecieć po Niego.


To tymczasem!

PS. W drodze do domu z Gustawem powiedziałam Mu, że w domu czeka na Niego niespodzianka, nie do jedzenia - zaznaczyłam. Zaczął zgadywać : samochód, armata, drugster.
"Nie, Guciu, nie zabawka"
"To może...kubek? Nie? No to już nie wiem".

Weszliśmy do mieszkania - a sunia leżała sobie w pokoju synka.
Na Jego widok przeniosła się pod stół, bezszelestnie (w ogóle nie wydaje dźwięków poza westchnieniami i pomrukami). Ale kiedy usiadł po turecku, podeszła, obwąchała, machając koniuszkiem ogona.
"Och, jaki milutki pieseczek!" wykrzyknął Gustaw - wtedy sunia znowu weszła pod stół.
"Wiesz, Mamo" - wyszeptał - "Ona nie lubi chyba hałasów, dlatego musi spać u mnie w sypialni. Bo Tata chrapie głośno, a ja bardzo cichutko".
Podreptał do kuchni i przyniósł puszki z jedzeniem. "To dla ciebie, piesku. będę za ciebie odpowiedzialny, pójdziemy na spacerek, będę cię karmił i wybiorę Ci obróźkę"
Psinka machała nieśmiało ogonkiem.
"A jak się ona nazywa?" - zapytał Gucio.
"Nie wiemy - może Pepitka albo Pepa?"
"To ja ją nazwę...Pepinka!"
Był niepocieszony, że bez Niego wyszliśmy na sik.

Pepitka ciągnie jak dwa psy - czasem przystaje, zapiera się i ani rusz. Wówczas podnoszę ją i przenoszę o metr - i idzie dalej.

A najlepsze, że moja Mama, od razu, kiedy nasze psy umarły, zarzekła się, że jest przeciwna temu, żebyśmy brali jakieś zwierzę i gdyby tak się stało, wypisuje się z wszelkiej pomocy. Powiem szczerze, że się porządnie zapieniła. I krzyczała. Kobieta z temperamentem.

Dlatego ustaliliśmy wersję - że Pepitka należała do znajomej znajomej, która wyjechała za granicę, bliżej nie wiadomo, kiedy wróci. Wojtek dodał, że na obczyźnie mogła się dostać do szpitala, gdzie wszczepiono jej nieznaną chorobę, a przy tym podupadła na psychice, pomóc mógł tylko hipnotyzer, który przez roztargnienie (bo akurat zadzwonił telefon), wmówił jej, że jest kotem.

Tymczasem u nas Gustaw zasnął, wpatrzony w pieska.

Uff.
Tak mi tylko strasznie szkoda biedaków, które zostały w schronisku. Taki Ciapek, też borsuk, siedmioletni, od szczeniaka w boksie, nikt go nie chce.
Serce się kraje.