Baronowa Sołowiejczyk

Kiedy byłam dzieckiem, zdarzało mi się z soboty na niedzielę zostawać u Dziadków na noc i wtedy, gdy spali, wyciągałam stare roczniki Szpilek, satyrycznego czasopisma, które w latach 70tych przeżywało swój złoty okres.

Wtedy zapoznałam się z postacią baronowej Sołowiejczyk

SZTUKA FOTOGRAFOWANIA
Pataszońska odebrała zdjęcia od fotografa.
- Popatrzcie sobie, jak wyglądam - powiedziała.
- Bardzo dobra fotografia! - rzekł Bezpalczyk.
- Naturalna - pochwaliła baronowa Sołowiejczyk.
- Zastanówcie się , co mówicie! - rozgniewała się Pataszońska - przecież
wyglądam jak krowa.
Jeszcze raz obejrzeliśmy zdjęcie.
- Istotnie - rzekł Bezpalczyk. Masz otwarte usta i stąd to wrażenie.
- Ponadto - powiedziała baronowa Sołowiejczyk  - wygląda na to, że w
czasie zdjęcie nie myślałaś o niczym.
Pataszońska schowała zdjęcie do torebki.
- Fotograf, kacze jego serce - powiedziała. Przecież ja mam tu z pięć
podbródków. Cyganicha jak baleron! Oczy podkute, niech go szlag trafi,
tego fotografa.
- Powinnaś dbać o siebie - powiedział poeta Koszon - są różne kremy pod
oczy.
- Wyglądam tak z nerwów - powiedziała Pataszońska. Jakby ci ktoś
zrobił takie zdjęcie, to nie wiem jak byś wyglądał. W końcu to człowieka
może lekko zdenerwować, kiedy pada ofiarą braku rzetelności zawodowej.

W sumie przykry incydent. Ale pożyteczny.
Przy okazji wyszło na jaw, że Pataszońska wygląda zupełnie inaczej niż
sądziliśmy, opierając się na powierzchownych obserwacjach.
W istocie jest smukłą, bardzo ładną, inteligentną blondynką.
Na fotografii to nie wyszło.

Autorem felietonów, pod wspólnym tytułem Dziennik Zażaleń, był Anatol Potemkowski, pseudonim Megan (1921 - 2008). w czasie wojny wiezień obozów, pisarz, współpracujący z kabaretami Szpak i Dudek.


Niewyraźne wyobrażenie baronowej tkwi więc w mojej podświadomości od dawna.

 
WIZYTA

Wracaliśmy z imienin Globulki Kąkulczyniańskiej dosyć wcześnie. Coś trochę po drugiej w przybliżeniu.
- „Kokos” już zamknięty – powiedział pan Qucia. – Może wpadniemy do Konstantynowiczów na trochę?
- Nie wiem? – zastanowił się Bezpalczyk. – Jacyś chamowaci oni są, ci Konsantynowicze.
Po krótkiej dyskusji postanowiliśmy zobaczyć, co z tego wyniknie.
- Wypijemy po setce i cześć! – powiedziała baronowa Sołowiejczyk. – Siłą nikt nas w końcu nie zatrzyma.
Żeby nie budzić dozorcy i nie narażać się na niepotrzebne wydatki, rzuciliśmy kamieniem w okno i zaraz Konstantynowicz wyleciał na balkon w piżamie.
- Już otwieram – powiedział. – Minuta i jestem na dole.
Istotnie, pojawił się dosyć szybko. Wyglądał głupio w jesionce i w butach na bose nogi, ale przez delikatność nie zwracaliśmy na to uwagi.
Pani Lunia zakrzątnęła się przy kolacji.
- W zasadzie jesteśmy syci – powiedziała baronowa.
- Ale coś przekąsicie – uparł się Konstantynowicz. – Mamy indyka w lodówce.
Nim zjedliśmy indyka, z czystej uprzejmości zresztą, zrobiła się czwarta rano i postanowiliśmy zanocować dla wygody na miejscu. Konstantynowicze poszli do kuchni, a nam pościelili małżeńskie łóżka i kanapę.
Na śniadanie podano nam jajka na bekonie, kawę, sok pomarańczowy i pasztet, który robił korzystne wrażenie.
Potem Bezpalczyk znalazł dwie półlitrówki w lodówce i gawędziliśmy przyjemnie, poruszając różne tematy, podczas gdy Konstantynowicz pojechał po polędwicę na Polną.
- Tylko niech ci nie wtrynia wieprzowej – powiedziała baronowa Sołowiejczyk.
- Będę uważał – odparł Konstantynowicz.
Polędwica okazała się w porządku, w ogóle obiad należał do udanych.
Podobnie kolacja. Pasztety, zimne mięsa, rybka w galarecie, flaczki, sery, owoce. Alkohole bardzo przyzwoite.
Nazajutrz zaczynaliśmy się już czuć swobodnie, ale trzeciego dnia po obiedzie Konstantynowicz oświadczył nam bezceremonialnie, że niestety wyjeżdżają z żoną w pilnej sprawie. Że było im ogromnie miło, ale pociąg mają za godzinę.
W sumie pożegnanie wypadło jakoś sztucznie.
Niby udawali Europejczyków, ale w końcu chamstwo z nich wyszło.
Wygląda na to, że w ogóle nie warto było przychodzić i że Bezpalczyk miał rację.

DOBRE SERCE
Byliśmy na polskim filmie dźwiękowym pt. „Skowronki zaorzą miedzę”. Film był w barwach naturalnych, co wypada z zadowoleniem podkreślić, jako przejaw nowoczesności. W roli głównej wystąpiła Klementyna Niedzielanka – Pocałuj.
- Tak się martwię o tę Klementynę – powiedziała Globulka Kąkulczyniańska, kiedy wyszliśmy z sali. – Już się ledwie rusza przed kamerą.
- Bo grała sparaliżowaną – powiedział poeta Koszon. – Tak jej wypadło z roli. Potem ruszała się świetnie, kiedy ją wyleczono lekami produkcji krajowej.
Globulka uśmiechnęła się smutno.
- Pozory – powiedziała. – W filmie mają różne sposoby, żeby wyglądało inaczej niż jest. Naprawdę jest stara i chora. Aż mi się serce kraje.
- Opanuj się – rzekł Bezpalczyk. – Nie może być stara, bo skończyła szkołę teatralną trzy lata temu.
- Tak – przyznała Globulka. – Skończyła biedactwo szkołę. Nigdy nie miała talentu i postanowiła się dokształcić. I co to dało? Nikt nie chce na nią spojrzeć. Całe życie mężczyźni od niej stronią. To musi być dla niej straszne.
Pan Fączynowicz pogłaskał Globulkę po ręce.
- Nie powinnaś się tak przejmować – powiedział. – Na oko wygląda wspaniale. I ma jakiegoś męża, sądząc z podwójnego nazwiska.
- Niedziela to pseudonim z powstania – powiedziała Globulka Kąkulczyniańska. – Przesiedziała powstanie w piwnicy, ale mimo to straciła nogę. Tak mi jej strasznie żal...
- Jesteście ze sobą blisko? - zapytał poeta Koszon.
- Z tą kretynką?! – żachnęła się Globulka. – Nawet jej nie widziałam nigdy w życiu!
Globulka wyjęła chusteczkę i rozbeczała się.
Tyle serca dla obcej osoby.
A mówią, że kobiety się nie lubią.

 WYJĄTKOWA SYTUACJA
W czasie kolacji Pataszoński junior kręcił się koło stołu i przeszkadzał w rozmowie. Nietrudno było odgadnąć, że zamierza zwędzić butelkę żytniówki.
- Wynoś się stąd, bo znowu dostaniesz w tyłek – powiedziała Pataszońska.
To nas oczywiście zaskoczyło.
Pataszoński junior wyszedł niechętnie.
- W co dostaniesz ? – spytała baronowa Sołowiejczyk. – Zdawało mi się, że powiedziałaś w tyłek.
- Tak powiedziałam – powiedziała Pataszońska. – Nie mogę dać sobie rady z tym szczeniakiem.
Chwile milczeliśmy zakłopotani.
- Nie trzeba tak mówić o dziecku – powiedział mgr Kąkulczyniański. – Kary cielesne to średniowiecze.
- Jest wiele lepszych metod wychowawczych – poparł mgr Kąkulczyniańskiego poeta Koszon. – Poważna rozmowa, pożyteczna lektura, przykład rodziców.
Pataszońska wzruszyła ramionami.
- Znam wypadek całkowitej zmiany charakteru małego chłopczyka pod wpływem czytanki pt. „ Grzeczny Jacuś”- rzekł pan Qucia.
- Dobre są opowiadania o bohaterach narodowych – powiedziała baronowa. – Bohaterowie narodowi byli grzecznymi, milutkimi dziećmi i pomagali rodzicom we wszystkim. Dawałaś mu do czytania jakieś książeczki?
- Oczywiście odparła Pataszońska. – Prenumerowałam mu nawet rozmaite pisemka.
- I nic ?
- Nic.
- Może nie umie czytać ? – spytał poeta Koszon.
- Trudno powiedzieć – odparła Pataszońska. – Pisać umie. Dziś rano napisał dupa na schodach.
- Jeżeli nie lubi książeczek dla dzieci, to są różne milutkie książeczki dla dorosłych – powiedziała baronowa Sołowiejczyk. – Tak tego nie można zostawić.
Baronowa wstała od stołu i wyszła do sąsiedniego pokoju. Po chwili rozległ się przeraźliwy wrzask Pataszońskiego juniora i baronowa wróciła z powrotem.
- Coś się stało ? – spytaliśmy.
- Nic - powiedziała baronowa Sołowiejczyk. – Ten mały bydlak podstawił mi nogę.
Wróciliśmy do zakąsek.

I z tym Was zostawiam, oraz z "moim" domkiem