WSZYSTKIE OBRAZY, KTÓRYCH NIE MALUJĘ NA ZAMÓWIENIE, SĄ NA SPRZEDAŻ

wtorek, 12 listopada 2019

Czyj to pomnik? Premiera

Wszystko staje się całością. To, że pożegnałam się z Moją Promenadą, czyli ukochanym miejscem na Mazurach. W mieście dzieje się moje życie, ono daje mi możliwości wystaw, wernisaży, że nie wspomnę o perfumeriach.


Bo Warszawa to perfumowe Eldorado, oczywiście na naszą, polską skalę. Tu ulokowały się perfumerie oferujące zapachy, których nie znajdziemy w sieciówkach typu Sephora czy Douglas. Kiedyś, jeszcze parę lat temu, granica między niszą a mainstreamem wyraźnie się rysowała. Teraz wiele, swego czasu, bezkompromisowych firm, produkujących niespotykane kompozycje, wchłoniętych zostało przez koncerny. Jednak i tak zostało sporo perfum dających wrażenia jedyne w swoim rodzaju. Szczególnie "dymy" i industrial, świadoma zabawa syntetykami - to mnie zawsze pociągało.
Postanowiłam złożyć hołd "miejskiemu" zapachowi - i powstał Pomnik, do mojej dwuskładnikowej kompozycji.


Co prawda przestrzeni tu nie ma, ale jest specyficzne osamotnienie miasta nocą czy o świcie, kiedy na ulicach nie ma żywej duszy (poza tajemnymi stowarzyszeniami łataczy dziur w jezdniach, rurarzy od kanalizacji i śmieciarzy typu flash, którzy w biegu zeskakują z samochodu, małpimi ruchami porywają kosze ze śmieciami, błyskawicznie opróżniając je do siatkowych pak, rzucając na miejsce i wskakujących do nie zamkniętych drzwi obok kierowcy, na stojąco w jadącym samochodzie wypatrujących kolejnego celu - śmietnika ulicznego).




Podświetlone budynki, okna - czarne prostokąty, połyskujące szybami, latarnie.
Nowoczesność często sąsiaduje z resztkami architektury sprzed kilkudziesięciu lub więcej lat. Wiekowe enklawy w różnej kondycji zamknięte wśród szklanych domów.
Działki budowlane nieduże, więc ściany rosną wzwyż.



Zainspirowała mnie Wola, dzielnica niemal zrównana z ziemią podczas Powstania Warszawskiego. Jej obszar niedaleko Centrum (miasta) to właśnie rosnące niemal na naszych oczach wieżowce. Żelazna, Sienna, Towarowa, Chmielna, Złota, Prosta.

Po napadzie, jakiego doświadczyłam niedawno, mój zapał do nocnych wędrówek po Warszawie mocno ostygł. Jest prawie pewne, że nikt mi nie pomoże - jakby co. Niestety.

Ale swego czasu nachodziłam się, chłonąc atmosferę opustoszałego miasta. Potem kadry ze spacerowych wędrówek wchodziły mi do snów.


Czyj to pomnik?


Zauważyliście być może, że podpis na obrazach bywa niedbały, jakby nie było dla niego odpowiedniego miejsca. Są też oczywiście podpisy wystylizowane i zintegrowane z obrazem.
Na tablicy pomnika widnieją moje inicjały. Ale nie odnoszą się do statuły (!), tylko jego twórczyni.


Tylko światła się zmieniają, nie wiadomo, dla kogo.


Chociaż nie, inteligencja objęła sygnalizację świetlną i dzięki czujnikom ruchu zamiera, czyhając na zabłąkanych przechodniów.
Miasto śpi.
Tylko moje okno jasne.
Maluję.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz