Najpierw może wspomnę, że widziałam wreszcie wyczekiwanego Wilka z Wall Street. Z Leonardem w roli głównej. I ja zgadzam się z opinią znajomych kobiet, które chodzą na filmy z nim...pomimo "urody" L. - dla jego wybitnego talentu.
No cóż, nie podzielam zachwytów nad tym filmem.
Aktorstwo - świetne. I jeszcze do niedawna wydawało mi się, że daje ono gwarancję dobrego widowiska.
Tymczasem...powiem szczerze - było mi wszystko jedno, co się stanie z bohaterami "Wilka", bez wyjątku dla głównej postaci. A takie produkcje nie mają dla mnie wartości.
Film właściwie od początku do końca "krzyczy" - składa się tylko i wyłącznie z "mocnych" scen, przez co staje się dla mnie męcząco jazgotliwy. Jak reportaże z konferencji Amwaya, gdzie niemal każde zdanie lidera jest przyjmowane z nienaturalnym entuzjazmem.
Poza tym tacy ludzie, jak tytułowy Wilk i reszta "ferajny" (celowo nawiązuję do Chłopców z Ferajny Scorsese - Wilk to również jego dzieło) po prostu mnie nie interesują. Bardzo bogaci, bardzo cwani i bardzo prymitywni, bezrefleksyjni. Z mizernymi konsekwencjami swojego postępowania. Z najbanalniejszymi pomysłami na wydawanie pieniędzy.
Film powstał na podstawie książki napisanej przez samego Wilka - czyli Jordana Belforda.
Może to tłumaczy rozdęcie wątków "bohaterskich" i pominięcie skutków np przymusowego odstawienia narkotyków, alkoholu - przez co wydaje się, że "zabawa" może trwać wiecznie.Swoją drogą - ok. trzech godzin wyjętych z życiorysu.
Film w typie przeboju - Scorsese, DiCaprio, a mnie szkoda, że ta energia i talenty nie posłużyły do stworzenia czegoś innego, bardziej poruszającego, niż Wilk.
Teraz już nie mogę w ogóle patrzeć na DiCaprio.
Oczywiście, każdy chyba byłby zły na zmarnowanie takiej ilości czasu, szczególnie, jeśli oczekiwania miałam spore. Na szczęście zdażyłam Gustawowi kupić przebranie na bal karnawałowy - kurtkę kierowcy wyścigowego.
Gucio znajduje się na etapie, by zostać "kierowcą wyścigowym lub normalnym".
A jeszcze do niedawna myślał o innym zajęciu.
Mijaliśmy panów robotników, dokopujących się do głęboko tkwiącej rury wodociągowej.
Synka niezwykle to zainteresowało. Stał na brzegu dziury i jak zahipnotyzowany patrzył na każdy ruch.
Jeden z umorusanych pracowników podniósł wzrok na Gucia.
"Ucz się, dzieciaku, ucz, bo skończysz ja my!"
"Naprawdę???" - i widać było, że Gustawa zachwyca perspektywa dłubania w ziemi z pominięciem wszystkich szczebli kariery.
Chciałam nawiązać do podminowania po seansie z Wilkiem, żeby niejako usprawiedliwić poniższe zdarzenie, ale prawda jest taka, że oboje - ja i mąż - jesteśmy w gorącej wodzie kąpani. I iskry często lecą.
Nie poszło o nic wielkiego - a ja już w pozycji wojowniczej, głosem, który mogłabym określić jako syczący kontralt oznajmiłam, że nie mam zamiaru powstrzymywać swoich emocji i NIKT (tu przeszywającym spojrzeniem przygwoździłam Wojtka do fotela) nie może tego ode mnie wymagać.
Kiedy usłyszałam coś o agresji, zerwałam z wieszaka mężowy polar (wiedząc, że jako ostatnio nie noszony ma puste kieszenie) i wykrzykując, że teraz dopiero zobaczy moją agresję - wywaliłam bluzę przez okno.
I poszłam do pokoju, jak gdyby nigdy nic, zabierając się za Panią Stettke.
Aż tu nagle (akurat chwilę wcześniej odłożyłam obrazek), jakiś potwór zarzucił mi na głowę mokrą szmatę - a to był mój mąż z polarem wydobytym z kałuży pod domem. Do sprawiedliwości po sporze nie doszło, bowiem wszystkiemu przeszkodził mój atak śmiechu.
Dziś rano spytałam Wojtka, czy bardzo się zezłościł WTEDY.
"A co tu się złościć? Chodziło mi tylko o to, żeby mi nikt polara nie zabrał"
"I co, i co?"
"Zszedłem, patrzę - nie ma go. A lampa przy drzwiach świeciła wyraźnie. Ale pech - raptem pierwszy raz polar leci i już od razu ginie, a tyle lat ze mną był. I widzę, że na murku dwóch sobie piwko pije. Pomyślałem, że oni zabrali i że normalnie nie odejdę, a im z gardła wyszarpię ten polar.
Podszedłem - "Dzień Dobry, nie widzieli panowie takiej bluzy czarnej? bo mi wyleciała przez okno" (zupełnie, jakby u nas w mieszkaniu lewitowanie ubrań było czymś naturalnym)
"A tak, tam leży, przy krawężniku"
I faktycznie, nie zobaczyłem, bo ledwo co wystawał z kałuży".
A potem to już ja i Państwo wiedzą.
Szczęście, że W. obrazka nie zachlapał, bo nie wiem, co by było.
Nawiasem mówiąc, u Pani Stettke zastój.
Cholera jasna.
